کودکان زندگی خود را با مکیدن و بلعیدن آغاز می کنند. این فعالیت ها نیازمند درجات بالایی از هماهنگی به منظور حفاظت از مسیر تنفسی و بلع به صورت همزمان هستند. نوزادان با مکیدن اولیه شروع و به الگوهای پخته تری می رسند. مهارت های آنها افزایش یافته و به آنها اجازه ی استفاده از مواد با تنوع بیشتر می دهند.
به طور طبیعی عمل بلع شامل مراحل زیر می شود:
1-آمادگی دهانی: که طی حرکات عضلات گونه، فک، چانه، زبان و لب ها غذا جویده و bolus یا بولوس (لقمه ی چسبناکی که با بزاق ترکیب و آماده ی ورود به حلق شده است) تشکیل می شود. اعصاب 5، 7 و 12 کرانیال عضلات شرکت کننده در این مرحله را عصبدهی می کنند.
2- مرحله حلقی: طی این مرحله با بالا رفتن نرمکام و بسته شدن راه بینی ، تنگ شدن حلق و بالارفتن زبان ، بولوس وارد حلق می شود. اعصاب 5،7،9،10، 11 و 12 عصبدهی عضلات فعال در این مرحله را انجام می‌دهند.
3- مرحله مروی: در این مرحله غذا وارد دریچه فوقانی مری شده و مری را طی می کند. بروز هرگونه اختلال در هرکدام از مراحل بالا منجر به دیسفاژی (اختلال بلع) می شود که معمولا نشانه های بالینی شامل شکایاتی مثل امتناع از خوردن غذا و مایعات، سرفه کردن و خفگی حین یا بعد از یک وعده ی غذایی، استفراغ، آدینوفاژی (درد شدید حین بلع)، آبریزش از دهان یا بینی، کاهش وزن بی علت و کمبودهای تغذیه ای نمایان می شود.
طیف گسترده ای از شرایط می توانند در دیسفاژی مشارکت داشته باشند. شامل مشکلات نورولوژیک، آسیب های مغزی، فلج مغزی، اختلالات عفونی، میوپاتی، سندرم ها ،شکاف کام، تومورهای نواحی سر و گردن ، تراکئوستومی یا لوله گذاری و.... آسیب شناسان گفتار و زبان با ارزیابی عضلات و عملکردهای فرد و طراحی برنامه درمانی مناسب کمک شایانی به بهبود اختلالات بلع می کنند.
